شبیه سازی یا همانند سازی از ویژگی های بارز ما ایرانی هاست. عامی و عالم هم ندارد. اهل کوچه و روشنفکر هم ندارد. یا محمد جواد ظریف را به امیرکبیر تشبیه می کنیم یا حسن یزدانی را به جهان پهلوان تختی. وقتی هم که مطابق میل ما رفتار نکردند هر دو را به خاک سیاه می نشانیم. مدام می خواهیم تاریخی را که سپری شده به ضرب دگنگ شعر و شعار زنده کنیم. چرا؟
