گاهی تمام زورمان را می زنیم و تمام تلاش مان را می کنیم، اما نتیجه دلخواه به دست نمی آید؛ کمی ناامید می شویم، اما به دور برمان نگاه که می کنیم، کودکان با چشم های کنجکاوشان حواس شان به ماست، که چه می کنیم؛ خیلی سریع از ما الگو می گیرند! لطفا با شادی از نو شروع کنید و امیدوار و پرتلاش ادامه دهید. کودک امیدوار اول از همه والدینی امیدوار دارد که در خانه به او مسئولیت پذیری را می آموزند، و از ناکامی باکی ندارند.
اغلب ما والدین از دیدن اینکه بچه ها ناامید می شوند و گریه می کنند، ناراحت می شویم و از آنجایی که دوست نداریم فرزندانمان را غمگین ببینیم، نمی گذاریم در خانه چنین چیزی را تجربه کنند. آنها تقریباً هرگز در خانه دچار ناامیدی نمی شوند، چرا که ما همیشه حضور داریم و اغلب شرایط را جوری جفت و جور می کنیم که ناامید نشوند.
خیلی رایج است که وقتی با ما بازی می کنند، اجازه می دهیم برنده شوند، زیرا فکر می کنیم مدیریت احساسی شکست های کوچک و ناامیدی هایی که در درون خود دارند، آنها را ناراحت می کند. و ما می خواهیم که آنها آب توی دل کوچک شان تکان نخورد و هرگز ناامید و غمگین نشوند.
