پس از اعلام نتایج نهایی دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری و راه‌یافتن دو نامزد از دو جناح متفاوت به دور دوم انتخابات، موجی از احساسات بر اردوگاه هر دو گروه حاکم شد که از منظر روانشناسی سیاسی می‌تواند مطمح‌نظر صاحبنظران قرار گیرد. به علاوه، نتایج برآمده از این انتخابات نیز خود حاوی نکات جالب‌توجهی است که واکاوی آن نور بیشتری بر پهنۀ انتخابات می‌افکند.
آنچه در پی می‌آید تحلیلی توصیفی است از گونه‌شناسی آرایی که روز جمعه هشتم تیرماه به صندوق‌های رای ریخته شد، بی‌آنکه به پیروزی یا شکست هر یک از طرفین سوگیری داشته یا بخواهد توصیه‌ای در این زمینه مطرح کند.
هواداران آقای پزشکیان با استناد و وزن دادن بیش‌از اندازه به نظر‌سنجی‌هایی که طی روزهای منتهی به انتخابات منتشر شد چنین می‌پنداشتند که با ورود 15 الی 20 درصد از جامعۀ مرددین، یا آنها که با صندوق رای قهرند، یا به مقاومت مدنی روی آورده‌اند می‌توانند زمینه را برای مشارکت حداقلیِ پنجاه تا پنجاه‌و‌پنج درصدی فراهم و جشن پیروزی نامزد مطلوب خود را همان روز شنبه برپا کنند، خاصه آنکه هیچ یک از دو نامزد اصلی طرف مقابل حاضر به انصراف نشده، نیل به پیروزی برای هواداران آقای پزشکیان سهل‌تر می‌نمود.
