نتیجه این وضعیت چیزی شبیه یک تناقض است: کشور‌های قدرتمند و از نظر فناوری پیشرفته ابزار‌های موثر فزاینده‌ای برای آسیب رساندن به دیگران از راه دور دارند. با این وجود، این ظرفیت مخرب برای آنان نفوذ سیاسی پایدار به ارمغان نمی‌آورد و یا پیروزی‌های استراتژیک معناداری ایجاد نمی‌کند. این دو روند یعنی ظرفیت روزافزون برای منفجر کردن چیز‌ها از راه دور و قدرت سرسختانه هویت‌های محلی تا حدی با یکدیگر در تضاد هستند، زیرا استفاده از اولی تمایل به تقویت دومی را به دنبال خواهد داشت.
