ترامپ به عنوان رئیس جمهوری که پیش از کسب مقام ریاست جمهوری سابقه حضور در برنامه های تلویزیونی را داشته به طور غریزی ارزش تصاویر و نمادهای لحظه ای را درک می کند. بر همین اساس اولین فکر ترامپ یک چیز بود: خودش. او به هر دلیلی به کفش هایش نیاز داشت تا بلند شود و قدم بردارد. با این وجود، پس از آن ذهن او به جای دیگری رفت: جمعیت و آن چه آنان واقعا از او می خواستند. در نتیجه، او همان تصویری را به آنان ارائه داد که خواستار آن بودند: گلادیاتوری که روی پاهایش می ایستد و سرش خون آلود است اما خم نشده گلادیاتوری با کفش یا بدون کفش.
