Wyjazdy na misje do Afganistanu i Iraku wymusiły na polskiej armii konieczność posiadania profesjonalnych snajperów. Skończył się czas półśrodków. Dobre strzelający żołnierze zawsze byli cenieni w wojsku. Strzelec o celnym oku i pewnej ręce był na wagę złota, bo sam jeden potrafił unieszkodliwić wielu przeciwników. Sławni stali się ci strzelcy (łucznicy, kusznicy), którzy podczas bitwy swoim pociskiem zdołali dosięgnąć wielkich królów, władców czy wodzów. Z tych właśnie powodów do szeregów chętnie przyjmowano (lub wcielano) ludzi obeznanych z bronią palną i doświadczonych w strzelaniu – myśliwych, gajowych, kłusowników czy po prostu osoby z naturalnym talentem strzeleckim.
