Өске ақынның тұстасы Бағаналы Ерден аға сұлтан екен. Бірақ, əнші-ақындарға алым бермейді екен. Бір күні халық «сен қанша ақынмын десең де, Ерденнен ешнəрсе ала алмайсың» деседі. Сол сөзге ерегесіп, Өске Ерденге барып өлең айтады:
Ассалаумағалайкум, батыр, Ерден!
Бақытың дəулетіңмен кетті керден.
Мың қарғаның ішінде жалғыз бүркіт,Көзіме көріндің ғой келген жерден.
Естушы ем арғы атаңды Ерден — Дулат,Келеді қара аруақ содан құлап.Қапталдан қара аруақ қалмай келед,Мылтықтың түтініндей будақ-будақ.
Сұңқардың екі мұртың жебесіндей,Ақылың Ніл дарияның кемесіндей.Қатардан биіктігің озат туды,
Күн шалған Алатаудың төбесіндей.
Сонда Ерден: — Тоқтат! Осы үш ауыз өлеңіңде менің айтыларым айтылды. Өлеңшіге малым...
