«Қазақ деген ел - бостандық-азаттық сүйетін, даланы, таза ауаны, таза суды, таза көгалды сүйетін халық»- депті Ғабит Мүсірепов. Айтса айтқандай ақ, менің ел дегенде қиялым көгілдір ашық аспан астында қыраны қалықтаған, жайлауында төрт түлік малы бейқам жайылып, әр шаңыраққа қарлығаш ұя салған, балалары асық ойнап, шал-кемпір шүйіркелескен, қыз-бозбала алтыбақан тебісіп, келіндер қазанға от қойған, ерлері аңнан келген қауырт тірлікті дала қазақтарының өмірін шарлап кетеді. Сол қиялдың тәтті жетегіне еріп, қазақ даласын аралаған бала жүрек еріксізден «мен қазақ елінің ұрпағымын» деп көкірек кергізді. Бірақ, ешқашан мінсіз ел болмайды екен. «Сырты жалтырағанның іші қуыс» дегендей, ел ішіндегі болған қателіктерді көріп жүрек...
