Жиренше бір күні бір жақтан даладан жалғыз келе жатса, бұрын көрмеген басқа порымды адам кез болып жолығады. Мұрны біздей, көзі тұздай, беті қырдай суық екен. Жиренше келемеждеп кету үшін:
— Әй, — деді. — Сен қай жұрттың сұмырайы, сұмпайысың? Қайдан жүрсің? Мұрның біздей, көзің тұздай, бетің қырдай, — дегенде, ол айтты:
— Көзім тұздай болса, көзімді тұзға теңесең, тұздың маңызы қандай? Не түрлі тамақ болса, тұзсыз дәмі кіре ме? Қатығы бола ма, тұзымен тұздалған нәрсенің жаман болғанын көрдің бе? — деді, — Мұрным біздей болса, бізбен тігіп, дүние жұмыстың бәрін бітіреді. Бетім қырдай болса, қырға шықса, кімнің көңілі көтерілмейді. Бар...
