Қызыл іңір. Кешеу көктемнің күні шабан атша ілбіп көкжиекке еніп барады. Әлгінде ғана қойды қораға қамап үлгергенім сол еді, атамның: «Шырақжан, қайдасың?» — деген дауысы естілді. «Әу», — дедім дыбыс беріп.
— Көксазға кеттік. Шабдарды жетекте. Кісеннің кілтін ала жүр, — деді атам.
Бұл — біздің күнделікті тірлігіміз. Шабдар бие құлындағаннан бері атамда тыным жоқ. Ертеден қара кешке дейін маңайынан шықпайды. Сауырынан сипайды, жалын тарайды, жемін береді. Қойшы, бір таусылмайтын күйбең.
— Құдай көзден алған соң, не сорым, — дейді атам ауылдан шыға.
— Адасып кетіп бір шұңқырға түсіп кетсем мені іздейсің бе?
— Әрине, — деймін. — Кім атасын...
