— Жетпей желкең қиылғыр! Ту сыртымыздан шыққан ащы айқайға апам екеуміз де жалт қарадық.
— Жан-жағын жұтқан жалмауыз...
Шаңдау жолдың үстімен бізге қарай әлдекім алақұйын боп ұшып келеді. Соңында ауыздығымен алысқан ақ көбік аттың үстінде қолында дырау қамшыны көтере ұстаған кебежедей біреу.
— Балам-ay, анау кім? — деді сасқан апам, қапелімде жан ұшыра дауыстап.
— Нені бүлдірді екен? Бұл сәт атты өңмендей жетті де, қамшы сілтеді.
— Мм... Мм... Жан тітіркенер балаң ұн. Ат жалт беріп еді, үстіндегі озбыр әрекеттің иесі ұшып кетуге сәл-ақ қалды. Артынша боқтық араласқан өктем айқай шықты.
— Қаныңды ішем, иттің баласы. Үй, арам қатқыр!.. Жарау...
