Күз күндерінің бірі. Аспан бұлтты. Анда-санда себезгіліп алып басылады. Әзірге айығатын түрі жоқ.
Еділ мен Еміл үйде. Демалыс болғанымен сыртқа шығуға тиым салынған. Себебі — жаңбыр. Жер лайсаң, ойнайтын орын жоқ. Мұндайда басқа балалар да сыртқа шықпайды. Қамалып үйде отырады.
Екеуі күндегісіндей ерте оянған. Қазір екінші қабаттағы ортақ бөлмелерінде өздеріне тиесілі жұмыспен айналысуда. Бір-екі сағат ғаламтор ойындарын ойнап еді, одан енді жалыға бастады. Тіпті, кішкене Еміл орнынан бағана-ақ тұрып кетіпті.
— Аға, ананы қара… — деді бір кезде терезе жақтан айғайлап.
— Ол не? — деп жалт бұрылды Еділ елең етіп. Емілдің үні назар аудармасына қоймастай еді.
— Әне, қарашы...