— Менің асықтарым қайда кеткен? — деді Асыл. — Мен олармен кеше ғана ойнап едім ғой.
— Қойған жеріңді дұрыстап қарасаңшы, — деді атасы қолына газетті алып, оқи бастады.
— Мүмкін емес... мүмкін емес... — деді Асыл диванның астынан кеше балалардан ұтып алған асықтарын салған бос ақ дорбаны алып шықты.
— Ата, міне, мен мына дорбаға салғанмын, — деді Асыл аң-таң болып. — Асықтарым қайда кеткен?
— Е-е, қайда кетер дейсің? Диванның астында шашылып жатқан шығар.
— Диванның астын көрдім, бір асық та таппадым, — деді Асыл ұйқылы-ояу күйі. Бұл кезде сырттан сиыр сауып әжесі келді.
— Әже, сіз...
