Құлан иектеніп атқан таң жапырағы селдір орманды алтын нұрға малшындыра бастады. Айнала мүлгіген ұйқыда. Тым-тырыс. Сәлден соң тау басынан күн де сығалады. Өзен жағасына бой түзеген қалың ағаш ішінен шыққан Тоқылдақ үні меңіреу тау ішін жаңғырыққа бөлеп жіберді.
— Тоқ, тоқ… тоқ, тоқ, тоқ… Күн шықты, енді ұйқы жоқ, — деп
Тоқылдақ ұшар басы аспанмен тілдескен дәу самырсынның қабығын қаққылап жатты.
— Таң атпай мазамды алған кім? — деді самырсынның ұңғылынан шыққан үн.
— Тоқылдақпын. Сен кімсің?
— Тиінмін.
— Тиін, Тиін! Жылдам киін, мойныңды бұр, орныңнан тұр, тоғайға жүр, өрік қақ, жидек тап, жаңғақ шақ!
— Қап, бәлем! —...