Бір қарт базардан арықтау тай сатып алады да, жетелеп жүріп суарып, жыл бойына баптай береді, баптай береді. Түгі жылтырап, әбден кісі қызығарлықтай болған кезде баласы оны базарға апарып сатпақ болады.
— Әке, жылқыны сатқан соң алдыменен сізге мәсі мен кебіс, шапан мен тақия сатып аламын. Сосын балаларды түгел бүтіңдеймін. Әйел, әй, сен тында! Екеуімізге жағалы киімдер, — деп аталатын дүниелерді шұбырта жөнелгенде әкесі:
— Балам, әуелі бұйырса деп айт? — дей салады.
— Әй, әке-ай, осы сенің бұйырса-мұйырсаң бітпейді екен. Осы мені әбден қажытты, — деп қатты реніш білдіреді баласы әкесіне.
— Қазір жылқыны қолыммен жетектеп шығамын да базарға бармаймын...