Қожанасыр көршінің үйінен бірнеше пияз ұрламақшы болып шатырға шығады, үй ішіне түтін шығатын тесіктен түспек болады. Айлы түн. Қожа айдың сәулесінен түскен көлеңкені белағаш деп басып қалғанда, түтін шығатын тесікке гүрс етіп құлайды. Ошақтың бір шетіне соғылып аяғы сынады. Тасыр-тұсырды естіген қожайын әйеліне «шамды әкел» деп, өзі ұрының үстіне жата кетеді.
— Асықпа, көрші, — депті сонда Қожа. — Мен онсыз да оңбай құладым, сен енді мені бұл жерден бүгін емес, ертең келсең де, ұстайсың, менде қашатындай хал-қауқар жоқ.
