Қожа бірде тоғайға отын ала барғанда бір қоян ұстап алады. Оған дейін қоянды көрмеген де, білмейді де екен. «Бұ неткен ғажап аң еді! Үйге апарып, жұртқа көрсетейін, біреу болмаса, біреу қандай аң екенін білер», — деп ойлайды. Қоянды дорбаға сап, аузын мықтап байлап, үйіне алып келеді. Әйеліне бір ғажап аң ұстап әкелгенін айтып, көрші-қолаңды жинап келгенше дорбаның аузын шешпе деп ескертеді.
Адам әрқашан да көрмегенді көруге әуес емес пе, Қожаның әйелі оңаша қалысымен: «Бұ не ғажап екен, байқап көрейін» деп дорбаның аузын шеше бергенде-ақ қоян атып шығып, түндік ашық тұр екен, шаңырақтан бір-ақ секіріп кетеді. Есі шығып қалған әйелдің қолына...
