Ներկայացնում ենք հատվածներ Ռուբեն Վարդանյանի ելույթից (ենթավերնագրեը մերն են-խմբ)։
Ինձ համար դա Սարդարապատ էր
Ինձ համար դա Սարդարապատ էր: Երբ ասում եմ Սարդարապատ, ես հասկանում եմ ճգնաժամ, ուրիշ օրակարգ, եւ ինձ համարում եմ զինվոր, որն անում է ամեն ինչ, ինչ պետք է մեր հայրենիքի փրկության համար: Դրա համար, երբ ստացա այս հրավերը, այն ինձ համար անսպասելի էր, որովհետեւ ինքս ինձ խոսք էի տվել, որ պետական աշխատանքի չեմ անցնելու, բայց հասկացա, որ եթե իմ խոսքի տեր մարդ եմ, գալիս եմ պաշտպանելու իմ հայրենիքը, չի կարող լինել՝ «ուզում եմ, չեմ ուզում, կարող եմ, չեմ կարող», եթե պետք է, ուրեմն այդպես է պետք անել:
Ինչու ես հրաժարական չտվեցի
Ինչու ես հրաժարական չտվեցի՞: Ես համարել եմ, որ զինվոր եմ, չեմ կարող հրաժարական տալ, եթե պետք է՝ գլխավոր գերագույն հրամանատարը պետք է ինձ ազատի գործից:
Վստահ եմ, որ մենք շատ ծանր ժամանակահատվածում շատ կարեւոր գործ ենք արել, եւ ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել բոլոր այն մարդկանց, ովքեր աշխատել են այս ծանր ճգնաժամի պայմաններում՝ առավոտյան ժամը 7-ից մինչեւ գիշերվա 2-ը, առանց հոսանքի եւ գազի, ցույց տալով, որ որպես թիմ պատրաստ են ամեն ինչի: Դա ինձ համար շատ կարեւոր փորձ էր, որի համար շատ շնորհակալ եմ:
Դրսի ճնշումը իսկապես շատ մեծ էր, պարոն նախագահը ավելի շատ տեղեկություն ունի, եւ հասկանում է իրավիճակը: Բայց մենք ունենք դրսի աշխարհ եւ ներսի աշխարհ: Ինձ թվում էր, որ դրսի ճնշումը չի օգնում մեզ ներսում ունենալ իրավիճակ, որ զգանք, թե կարողանում ենք այս ճնշման դեմ պայքարել ավելի ուժեղ:
Արցախում իմ մնալու հետ կապված ճնշում կա
Գիտեմ, որ իմ՝ Արցախում մնալու հետ կապված ճնշում կա, բայց նշեմ, որ ես ոչ միայն չեմ գնալու, այլեւ չեմ պատկերացնում ինձ առանց Արցախի։ Ես ուրախությամբ կշարունակեմ զբաղվել այն գործունեությամբ, որն իրականացրել եմ մինչ այս։ Մեր հիմնադրամը՝ «Մենք ենք մեր սարերը» գործակալությունը, արդեն բավական ծրագրեր արել է։ Դա պետական եւ մասնավոր հատվածի, Հայաստանի, Սփյուռքի, հայկական եւ ոչ հայկական հասարակական կազմակերպությունների միջեւ շատ կարեւոր համագործակցության օրինակ էր։
Մենք շարունակելու ենք ներդնել մեր ջանքերը եւ մեծ աշխատանք ենք անելու, որ հնարավորինս շատ հայեր գան Արցախ, որպեսզի ոչ միայն արցախահայերը միայնակ չզգան իրենց, այլեւ նրանք, որոնք հեռացել են Արցախից տարբեր ժամանակներում, այս ճգնաժամի ժամանակ վերադառնան՝ ավելի ուժեղացնելով մեր հայրենիքը։
Իմ ամենամեծ դժվարությունը
Քաղաքական դաշտն ունի իր օրենքները, եւ հնարավոր է, որ եթե մենք չլինեինք շրջափակման մեջ, այս ամենին այլ կերպ նայեինք։
Իմ ամենամեծ դժվարությունն այն է, որ ես չեմ կարողացել ապացուցել եւ բացատրել երկու բան՝ որ սա նորմալ իրավիճակ չէ, իսկ ճգնաժամն իր օրենքներն ունի։ Դա թերեւս իմ ամենամեծ բացթողումներից մեկն է եղել։
Մյուս դժվարությունն այն էր, որ չկարողացա բացատրել, որ պայքար՝ նշանակում է, որ մենք ամեն օր հասկանանք, թե որոնք են մեր թույլ եւ ուժեղ կողմերը, ինչպես պետք է ամրապնդենք մեր դիրքերը, ինչպես կարողանանք օգտագործել մեր սահմանափակ ռեսուրսները։
Իմ մոտեցումը գուցե շատ կտրուկ էր
Իմ մոտեցումը գուցե շատ կտրուկ էր, բայց ես չեմ ափսոսում դրա համար: Վերջերս Նժդեհի գիրքն էի կարդում, հետաքրքիր էր տեսնել, որ 100 տարի առաջ Նժդեհը նույն բանի մասին է գրել: Ես ուզում եմ մի փոքր բան կարդալ նրա հիշողություններից.
«Այլ պիտի լիներ հայության ճակատագիրը, եթե նրա ղեկավարները ներքին իրարակերությամբ զբաղվելու փոխարեն կռիվ հայտարարած լինեին իրենց թերությունների դեմ»:
Ես գիտեմ, որ ես կատարյալ ղեկավար չեմ եղել, սխալներ եմ արել, բայց ես եղել եմ անկեղծ, ես եղել եմ հայրենասեր, ես եղել եմ ավելի պահանջկոտ ինքս իմ նկատմամբ, քան թե ուրիշների:
