Очередной нож в спину
https://eadaily.com/ru/news/2019/10/25/lukashenko-velikaya-otechestvennaya-ne-nasha-voyna
На этот раз от братьев–белорусов.
Планировать и создавать жизнь внутри страны белорусы должны сами, а не по указке из Кремля. Об этом в интервью казахскому информагентству «Хабар» заявил президент Белоруссии Александр Лукашенко.
«Не кто–то там нам подскажет. Как раньше было — из Кремля и так далее. Хотя, конечно, большую самостоятельность и Казахстан, и Белоруссия имели в этом плане. Тем не менее где–то не распоряжались трудом своего народа, где–то чего–то не хватало, где–то надо было какие–то разрешения глупые спрашивать, когда надо было здесь принимать решения», — заявил Лукашенко, отметив, что «сейчас мы сами решаем эти вопросы».
«Мы сами распоряжаемся своей судьбой. Но самое главное — Белоруссия, да и Казахстан, они ведь всегда были под чьей–то плеткой, как я часто говорю. Кто–то нами понукал, кто–то пытался на колени поставить. Особенно в Белоруссии. Все эти войны — не наши войны», — подчеркнул белорусский лидер.
По его словам, все началось с Отечественной войны 1812 года.
«Наполеон прошелся до Москвы и назад вернулся через Белоруссию. Все разграблено, все было уничтожено. Потом Первая мировая война. Дошли до того, что от Белоруссии осталась только узенькая полосочка — часть восточных губерний отошла России, а до Минска отошли к Польше по Рижскому договору. Потом Вторая мировая война, у нас — Великая Отечественная война. Полностью Белоруссию стерли с лица земли. Это не наши были войны. Мы тем не менее горя хлебнули. Мы в последней войне треть нашего населения потеряли. В основном гражданского населения. В чем были виноваты дети, старики?» — сказал Лукашенко.
Странно, что Лукашенко не припомнил более ранние события:
Паводле паведамленняў саміх маскоўскіх ваяводаў, ужо ў 1656 годзе Мінскі павет быў «увесь пусты і выпалены», сяляне разбегліся хто куды, каб не памерці з голаду. Пра стан спраў у Мінску ў 1656 годзе пісаў таксама дасланы з Масквы праваслаўны поп Іван у лісце да цара Аляксея Міхайлавіча. Поп прасіў грошай у свайго гаспадара і заадно скардзіўся, што з ім горадзе засталіся толькі тры роты салдат, ды і тыя — «все татары да мордва, — рускава ничего не знают».
Голад, рабаванні і ваенныя бясчынствы сталі прычынай масавай смяротнасці. Ва ўспамінах мясцовых шляхціцаў і ў данясеньнях, якія ішлі ў царскую канцылярыю, згадваецца, што трупы людзей і жывёл проста валяліся ўздоўж дарог і не было каму іх хаваць. Ад голаду людзі елі дохлых катоў і сабак. З–за ўсяго гэтага ў 1656–1657 гадах вылілася страшная эпідэмія, якая больш за ўсё зачапіла Мінскае і Брэсцкае ваяводства. Шмат людзей памерла ў самім Мінску, не ўратаваўся ад заразы нават маскоўскі ваявода Фёдар Арсеньев. Эпідэмія была такой страшнай і смертаноснай, што што маскоўскі баярын Васіль Шарамецьеў ў лісце да Ковенскага земскага суддзі папярэджваў яго ні ў якім разе не набліжаўся да Мінска і ні з кім з мінскага гарнізона ня сустракаўся.
3 ліпеня 1660 года, роўна праз 5 гадоў пад маскоўскай акупацыяй, Мiнск быў вызвалены войскамі Рэчы Паспалітай. У якім стане маскоўцы пакінулі Міншчыну, сведчаць дакументы варшаўскага сойма 1661 года. Калі вялікая частка тэрыторыі Беларусі была ўжо вызвалена, у Варшаве сабралася пасяджэнне, каб разгледзець эканамічныя пытанні і вызначыць памер падаткаў для кожнага ваяводства і павета. Але, як высветлілася, падаткі плаціць было няма каму і няма з чаго — ўся Беларусь (Лiтва) была спаленая, людзі забітыя альбо зьведзены ў палон на ўсход.
Дакументы лаканічна сведчаць: Мінскае ваяводства — «ўсё вынішчана».
Написал Hiedymin на politota.d3.ru / комментировать