Па звестках энцыклапедыі «Гарады і вёскі Беларусі», Белькі вядомыя з канца XVIII стагоддзя ў складзе Ашмянскага павета Віленскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага як вёска Белкі ў маёнтку Белае ва ўладанні Тызенгаўза. Пасля другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) — у складзе Расійскай імперыі. Па перапісе 1897 г., 38 двароў, 195 жыхароў. Працавала школа граматы, быў прыватны фельчар. У 1905 г. 153 жыхары, апрацоўвалася 182 дзесяціны зямлі. У 1909 г. 10 двароў, 40 сем’яў, 242 жыхары. Сяляне ўваходзілі ў Полаўскае сельскае таварыства. У 1918 годзе акупіравана германскімі войскамі, у 1919-м — польскімі. З 1921-га па 1939-ы знаходзілася ў складзе Польшчы.
Што да сучаснасці, то, па звестках энцыклапедыі, у 1970 годзе ў Бельках было 75 двароў і 221 жыхар, меліся сярэдняя школа, бібліятэка, фельчарска-акушэрскі пункт, аддзяленне паштовай сувязі, швейная майстэрня, магазін. У 1996-м — яшчэ і міліцэйскі ўчастак, АТС, філіял ашчаднай касы, клуб. Белькі былі цэнтрам калгаса «Зара» і сельскага Савета.
Зараз у вёсачцы ўсяго 23 пастаянныя жыхары і 5 дачнікаў.
Ехалі забраць, але засталіся самі
Я тут нарадзілася, вырасла, выйшла замуж, выгадавала дзяцей, тут і паміраць буду, — катэгарычна заяўляе найстарэйшая жыхарка вёскі — 94-гадовая Лідзія Анатольеўна Брэская. А потым успамінае, як мянялася ўлада і ёй давялося вучыцца ў польскай, беларускай, нямецкай школе, колькі радасці было для людзей, калі скончылася Вялікая Айчынная вайна, як дружна працавалі ў калгасе. Яна хадзіла ў паляводства, а пры патрэбе давала водпускі жывёлаводам. А дома прала, ткала, шыла, вышывала.