Մոտ 10 օր է, ինչ շինարարական աշխատանքներ են սկսվել Հաղթանակի կամրջի վրա: Իսակովի պողոտայից կամուրջ մտնող առաջին գիծը փակ է երթեւեկության համար, ինչի հետեւանքով խցանումների «բուն» հանդիսացող այդ հատվածը առավոտյան ժամերին վերածվում է մղձավանջի՝ պարալիզացնելով երթևեկությունը նաեւ Ծիծեռնակաբերդի խճուղու վրա:
Ամեն առավոտ ժամը 07:45 անցնում եմ կամրջով եւ փակ հատվածում չեմ տեսնում ոչ մի շինարար, բանվոր կամ աշխատող տեխնիկա՝ այն դեպքում, երբ այդտեղ պետք է գիշեր-ցերեկ մի քանի տասնյակ մարդ աշխատեր, որպեսզի մարդկանց անհարմարություններ պատճառելը տեւեր ոչ թե մի քանի ամիս, այլ առավելագույնը մեկ-երկու շաբաթ:
Եվ սա եզակի դեպք չէ:
Հիշեք, թե քանի ամիս էին «շուշաթղթում» եւ ներկում Ազգային Ժողովի այգու պարիսպը: Իրեն հարգող որեւէ մայրաքաղաքում այդ աշխատանքները կավարտվեին մի քանի օրում, իսկ Մոսկվայում՝ 1-2 օրում:
Մոտ երկու տարի (!!!) տեւեց Մյասնիկյանի արձանի ետնամասի քարե ստելայի սալիկների փոփոխությունը: Ամեն օր երթեւեկում եմ այդտեղով ու կարող եմ վկայել, որ աշխատանքներում ներգրավված էր 1 (ՄԵԿ), երբեմն՝ 2 մարդ, որոնք աշխատում էին, մեղմ ասած, առանց ավելորդ շտապողականության:
Վերջերս կարմիր ժապավեն կտրելով բացված Փակ շուկայի գետնանցման վերանորոգումը եւս տեւեց մի քանի ամիս, այնինչ այդ աշխատանքները կարելի էր ավարտել մեկ ամսում՝ համապատասխան քանակի մասնագետների ներգրավման դեպքում:
Երեւանում ցանկացած բնակիչ կարող է բազմաթիվ այլ օրինակներ բերել:
Այս դանդաղկոտությունը ազգային ողբերգություն է, քանի որ ընդունելի է դարձել բոլորի համար՝ քաղաքային իշխանությունների, կապալառուների, բանվորների, քաղաքի բնակիչների: Հայաստանի վարչապետը չի դադարում կրկնել, որ «մենք փողի խնդիր չունենք»: Այդ դեպքում հարց է առաջանում՝ ի՞նչն է խանգարում քաղաքային իշխանությանը լրացուցիչ գումարներ հատկացնել կապալառուներին, որպեսզի նրանք ներգրավվեն այն քանակի մարդկանց, որոնք անհրաժեշտ են մի քանի օր պահանջող աշխատանքներն անել հենց մի քանի օրում:
Կամ, օրինակ, այսօրվա իշխանությունները ընդդիմություն եղած ժամանակ շատ էին քննադատում այն ժամանակվա իշխանություններին՝ քաղաքային տրանսպորտի համար միասնական վճարային համակարգ ներդնելու անկարողության համար: Ղեկն այսօրվա իշխանությունների ձեռքում է արդեն 5 տարի, բայց այդ համակարգը շարունակում է անհասանելի երազանք մնալ Երեւանի բնակիչների համար:
Քանի որ հոդվածի սկզբում խոսք գնաց Հաղթանակի կամրջի մասին, առաջարկում եմ կանգնել կամրջի վրա եւ նայել ձորում կառուցվող բարձրահարկ շենքերի վրա, որոնք արդեն մասամբ փակում են Արարատ լեռան տեսարանը: Սա տեղի է ունենում բոլորիս աչքի առջեւ, բայց ոչ մի «ակտիվիստ» այդ մասին չի խոսում:
Թվում է, որ այս ամենը կապ չունի մեր անվտանգային մարտահրավերների հետ: Իսկ ես պնդում եմ, որ անմիջական կապ ունի: Կապ ունի նաեւ այն, որ Երեւանի խանութների մեծ մասը բացվում է 10-ին կամ 11:00-ին: Մենք ոչ մի տեղ չենք շտապում՝ այն դեպքում, երբ ժամանակ գրեթե չունենք:
Արա Թադեւոսյանը Մեդիամաքսի տնօրենն է:
