İlk romanı “Paraşütteki Çocuk”u çıkardığı 2017’de tanıştık Ferdi Tayfur’la. Emekli bir arabeskçinin edebiyata merak salması ilginç gelmişti. İşin biraz da mavrasını yaparım niyetiyle atlayıp yanına, Adana’ya gittim. Müdavimi olduğu, çok hürmet gördüğü bir ocakbaşında buluştuk. Daha ilk sorudan anladım, fena yanılmıştım: “Bir de romanım olsun” fantezisi değildi karşımdaki. Hayattan 72 yılda süzüp biriktirdiklerini, mahir bir usta sükunetiyle yavaş yavaş önüme serdi. O heybesindekileri döktükçe ben kendime gelip edebimi topladım. Ve artık köşesine çekilmiş bir bilgeden... “Kardeş” hitabı eşliğinde... Dünyaya, insanlara, şöhrete, paraya, aşka ve vatana dair hayat dersleri dinledim. Aşağıda okuyacaksınız, üzerinde çalıştığını söylediği son bir kitabı daha vardı: “Ve Bitti...” Ömrü vefa etmedi, yayınlayamadı. Okuyamayan biziz tabii. Yoksa o, satırı satırına hepsini yaşamıştı.
