Jako nastolatka bardzo przejmowałam się tym, czy ludzie będą mnie lubić, więc często mówiłam "tak". A najgorsze w tym wszystkim było to, że ja sama siebie nie lubiłam. Miałam się za brzydką, niefajną i nielubianą, więc pomyślałam, że inni polubią mnie, gdy się im do czegoś "przydam". Chcieli pomocy w odrobieniu zadania domowego? Proszę bardzo. Jeśli byli dla mnie niemili, nie przejmowałam się (płakałam dopiero w domu!), a jeśli dokądś mnie nie zaproszono, mówiłam sobie, że to okej, bo i tak nie chciałam nigdzie iść. Sądziłam, że postępując w ten sposób, znajdę więcej przyjaciół, jednak skończyło się tak, że źle traktowałam samą siebie, a inni też nie byli dla mnie dobrzy. Aż wreszcie odkryłam granice.
