Obecne wydarzenia, takie jak chociażby ostatnia mobilizacja rosyjskich sił na granicy z Ukrainą, motywują do pogłębionej refleksji nad możliwościami lub raczej aspiracjami państw europejskich względem zdolności obronnych. Wszystko oczywiście w kontekście, co może zabrzmieć trywialnie, zmieniających się dynamicznie warunków architektury bezpieczeństwa kontynentu i świata w XXI w. Albowiem niewątpliwie kończy się swoista swoboda europejskich decydentów oraz całych ich społeczeństw w zakresie uciekania lub przesuwania kluczowych kwestii strategicznych. Przechodząc przy tym w niekończące się snucie wizji nieokreślonej przyszłości mając komfort jednoczesnego bazowania na amerykańskim potencjale militarnym. Czas najwyższy na powiedzenie swoistego 'sprawdzam' i rzeczywiste zmierzenie się z nowymi wyzwaniami.
