@Autor, @Czytelnicy
Być może wstyd to przyznać, ale bardzo zazdroszczę każdemu, kto potrafi pisać o tym piłkarzu bez cienia złości. Przyznanie, że jest wybitny, to żaden problem. Jest. Nic mi do tego, że jest. Niech sobie będzie. Ale uświadomienie sobie, że on ciągle wygrywa, co prawdopodobnie upewnia go w przekonaniu o własnej boskości, nie pozwala mi cieszyć się wiosną. Gdyby był politykiem, byłby Salazarem. Mam alergię na ten typ osobowości.
Rzecz jasna, nie chciałbym przeżyć żadnej prawdziwej tragedii, dzięki której zapomnę o istnieniu jakiegokolwiek piłkarza, ale chciałbym przeżyć
katharsis z tej niechęci. Ktoś zna jakiś dobry sposób? Jakby co, szczęśliwe pożycie małżeńskie, zdrowie najbliższych i grono przyjaciół nie do końca pomagają.
