Nina Weijers lag in een tent met haar twee vriendinnen, geliefden. Ze las Simone Weil, die in vriendschap hetzelfde soort wonder als in schoonheid zag. ‘Niet losgezongen van de werkelijkheid maar, wonderbaarlijk genoeg, er middenin: geen droom of onbereikbaar verlangen, maar iets wat je doet en, daarmee, een deugd.’
