In de Wetstraat is er geen doorkomen aan, met al die werven. Niet dat er al veel gewerkt wordt, maar ze liggen alvast open. De oplevering moet Vivaldi nieuw leven inblazen, na de zomer. De federale regering zit daardoor in een soort interludium. Dat opent ruimte voor opbod. Er is al een opbod van koopkrachtmaatregelen, maar ook andere thema’s proberen partijen op een werftafel te krijgen. Dat dreigt onoverzichtelijk en ondoenbaar te worden. Men communiceert er op los. Communicatie van ideetjes, niet van beslissingen. Dat is blijkbaar ouderwets. Dat sommige partijvoorzitters zich profileren valt beter te begrijpen dan dat leden van het kernkabinet voorstellen in de media lanceren, niet op de regeringstafel.
