Waar luisteren we nu naar op Songwriter? Naar de Johnny Cash van toen of de Johnny Cash van nu? Naar beide, eigenlijk. Naar Cash in een tijdmachine van dertig jaar.
In Kunstmuseum Den Haag kijken Paula Modersohn-Becker en Charley Toorop vanaf hun zelfportretten goedkeurend naar de kunstwerken om hen heen.
Het werk van Basma al-Sharif wordt gekenmerkt door een intelligente, raadselachtige meerlagigheid. Over Palestina, over de mens die zich wapent met onthouden of vergeten.
Marten Toonder behoort tot de grootsen in de Nederlandse literatuur. Eigenlijk om maar één ding: zijn stijl. Hoewel…
In Compoun, de heftige familiegeschiedenis van de Zuid-Afrikaanse schrijver en dichter Ronelda S. Kamfer, brandt en raast en ontroert de taal.
Eind negentiende eeuw vond de Nederlandse arts Eugène Dubois in Indonesië de missing link tussen aap en mens: restanten van de Javamens. Over zijn vondsten, te zien in Leiden, woedt al tijden een debat: moeten natuurobjecten net als cultuurgoederen terug naar het land van herkomst?
In die heerlijke zomer van 1938 lijkt alles tot stilstand gekomen voor de joodse B., Alberto en Micòl. In Giorgio Bassani’s De tuin van de Finzi-Contini’s tennissen, dansen en flirten ze op afstand van de echte steeds dreigendere wereld.
In de trein luisterde Niña Weijers naar een podcast over de Republikeinse conventie. Terwijl de trein station Ede-Wageningen binnenreed, sprak Trump van een goddelijke interventie.
De Malinese muzikant en griot Toumani Diabaté oversteeg landsgrenzen als muzikale geschiedschrijver. ‘Afrika heeft ook klassieke muziek, die veel ouder is dan Beethoven, Mozart of Bach.’
Bijtende honden zijn aan de orde van de dag. Maar als een wolf een waarschuwingsbeet uitdeelt aan een meisje op landgoed Den Treek, is het land te klein. Gek? Nee. De wolf activeert oude fantasieën over het wilde in onszelf.
Wat maakt de beelden van Gilleam Trapenberg nu zo anders dan die van Rineke Dijkstra?
Tussen 1870 en 1930 was Wenen een stad van contrasten: tussen arm en rijk, man en vrouw, oude liberalen en jonge radicalen. Vier boeken over deze tijd en plaats schetsen een beeld van een stad met een gespleten karakter.
Banken waken van oudsher over ons geld, maar uit angst voor justitie bemoeien ze zich ook steeds meer met wat klanten precies doen met hun euro’s. Wapens voor Oekraïne? Mag niet.
Terecht of onterecht: bij verkiezingen wereldwijd keert de frustratie over de afnemende kwaliteit van publieke voorzieningen zich vooral tegen de heersende elite. Zolang de overheid niet levert, slaan populisten hier munt uit.
