Бұрын Иса деген бір қу сарт ел аралап келе жатып, кешке жақын қонайын деп, қонақпын деп барса, ешбір адам қондырмапты. Біреулер «үйде кісі жоқ», біреулер «үйіміз тар», біреулер «үйімізде қонақ бар», — деп, ешбір адам қондырмапты. Ылажы жоқ, күн батып кеткенде елден көңілі қалып, енді кімге қонамын деп, бір бел жотаға шығып, қарап тұрса, бір-екі адам бір ауылға ат қойып, «бауырым-бауырым» деп, ат қойып беріпті. Иса қу:
— Не болса, болсын, — деп, бұл екі адамға қосылып, «бауырым, бауырым» деп, Иса да қосылып шауып, бір үйге келіп, ол үйдің ер-әйелдеріне әлгі екі кісімен бірге көрісіп, жыласып, отыра беріпті. Ат қойып...
