Өз әкемнен тумай тұрып, тумаған ту атамның жылқысын бақтым. Бір күні жылқымның соңынан келе жатсам, шықпаған шидің түбінде, тумаған ту қоянның көжегі жатыр екен. Өзегі өрілмеген, сабы қиылмаған, тоғыз орайлы тобылғы сапты қамшым бар еді, үзеңгіге шіреніп, керіле беріп, тигізбей, салып-салып жібергенімде, миы жындай бұрқырап, шашырап, жерге түсті.
Одан өтіп келе жатсам, тумаған ту түлкінің көрінбеген күшігі шықпаған шығанақта жүр екен. Сабағы салынбаған, қорғасыны құйылмаған, дәрісі дарымайтын мыртық-мерген мылтығым бар еді. Жылғамен зытып бара жатқанда, қарсы алдынан отыра қалып, қақ тұмсықтың тұсы деп атқанымда, оқ мұрнынан тиіп, жұлынмен жүріп отырып, құйрығының ұшына барып тоқтаған екен.
