Ертеде бір қойшы болыпты, көп өмірін қой жайып өткізіпті, сол өміріне дейін ат мініп көрмепті. Бір адаммен бел ұстасып күресіп көрмепті.
Бір күні қорықтық пісіріп отырып ойға кетіпті. «Япыр-ау, осы мен қалаймын, жасымнан атқа бір мінбедім, күшімнің қандайын да білмедім, сын-сынақтан өтпедім». Сол мезетте көзі саптыаяқтың ернеуіне үймелеген шыбынға түседі. Үймелеген шыбынды пышақпен жасқап қалады. Өлген шыбынды санаса, қырық екен. Қойшы: «Жоқ, мен де керемет күшті адам екенмін», — деп ойлайды. Бір пышақпен қырық жанның басын алдым. Егер қолымда қылыш болса, нешеу өлмек? Көп ел маған: «батырмын» деп бөседі. Соларың менен батыр емес шығар-ау», — дейді. Көңіліне бір желік кіріп,...
