Шернияз ақын туралы әңгіме. Бұрынырақ табын Шоңқара деген адам заманында бақ қонып, байып қатарынан асқан көрінеді. Соған өте зорайып жаман мінез қолданып, ағайын-тума, жақын-жаранын жинап отырып, қасындағы көрші елдердің семіз ат, айғырын, атан, нарын, өгіздерін ұрлатып әкеліп сойып, иесі келсе теңдік бермей, сөйлеспей қайыратын көрінеді.
Бұрынырақ табын Шоңқара деген адам заманында бақ қонып, байып қатарынан асқан көрінеді. Соған өте зорайып жаман мінез қолданып, ағайын-тума, жақын-жаранын жинап отырып, қасындағы көрші елдердің семіз ат, айғырын, атан, нарын, өгіздерін ұрлатып әкеліп сойып, иесі келсе теңдік бермей, сөйлеспей қайыратын көрінеді. Ақ үйде крабатта жатады, қыста қонақ үйінде жатады. Кісі келсе, әңгімелеспейді. Себебі нелер жоқ. «Сөйлессем, бәлки, сөзден ұтылып, теңдік берермін», — деп сақтанып, сөйлеспейді екен. Күндерде бір күн шектес отырған кете халқының бір өгізін ұрлатып сойып алған екен. Артынан қуған кісілер келсе, басқалары «біз білмейміз» деген соң, Шоңқараға келсе, тарс үндемей, теріс қарап жатып сөйлеспеген, олар теңдік ала алмай...
