Քրիստոսի մարդեղությամբ սկսվում է և նորա աստվածմարդկային կյանքն, և որովհետև նա աստվածության ու մարդկության միություն է, ուստիև թե՛ մարմնանալն ու թե՛ ծնունդը հրաշալիք է և միանգամայն մարդկային: Հրաշալիք է և մարդկային այն պատճառով, որ Քրիստոս նորա մարդկության նախամարդն է, որի մեջ պետք է անհետացած լինի ու նորա հիշատակն, և միևնույն ժամանակ մարդկությունը պետք է նորա մեջ ներկայանար, և ուրեմն Քրիստոս պետք է մարդկային ծնունդ լիներ և ոչ թե մի նորաստեղծ մարմին առներ[1]:
