Այդ նույն հանրության մի ստվար հատված, որը պետք է պահանջատեր լիներ նաև այս հարցում, ապրում է՝ կարծես ոչինչ էլ չի եղել, չկա ամոթ, չկան գերիներ, պետք չէ նույնիսկ նրանց վերադարձի համար պայքարել, ցույցեր անել, պահանջել նման անկարող/դավաճան իշխանության հրաժարականը: Չկա սոլիդարություն, էմպաթիա, ապրումակցում: