فعالیتهای هسته‌ای ایران که از دوران پهلوی کلید خورده بود، پس از انقلاب تا حدی نیمه‌کاره رها شد و در جنگ تحمیلی برخی از رآکتورهای هسته‌ای آسیب دیدند و فعالیتشان متوقف شد، اما بعد از جنگ تحمیلی فعالیت در این حوزه از سر گرفته شد و از همان زمان ایران را ملزم به این کردند که اورانیوم غنی‌شده را «بدون محدودیت» تحویل دهد. از همان ابتدا، پیشنهاد ایران برای باز کردن برنامه غنیسازی اورانیوم خود به روی مشارکت خصوصی و عمومی خارجی، منعکسکننده پیشنهادهای کمیته متخصص آژانس بینالمللی انرژی اتمی بود که برای بررسی روشهای کاهش خطر و کمک به فعالیتهای چرخه سوخت حساس به قابلیتهای تسلیحات هسته‌ای ملی تشکیل شده بود و برخی از کارشناسان غیردولتی آمریکایی نیز این رویکرد را تأیید کرده بودند.
