اردوگاه ما در اواسط سال ۱۹۴۹ بین ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ نفر زندانی داشت، اما در سال ۱۹۵۱ ۳۰۰ یا ۴۰۰ نفر زنده مانده بودند و بقیه نابود شده بودند. زندانیان برای فرار از دست سرما و گرما و کار طاقتفرسا دست به خودکشی میزدند و یا خود را معیوب میکردند. خودکشی زندانیان برای ما عادی شده بود. عده زیادی از زندانیان خود را معیوب میکردند. مثلاً یکی با تبر پا و یا انگشتش را میبرید تا او را به بیمارستان بیاورند. زخم چرک میکرد عفونت به قسمت بالاتر سرایت میکرد و سرانجام پای او را میبریدند