او با این که در تبعید است، نه تنها شکوه و گلایه‌ای نمی‌کند از این که کسی در تبعید به فریادش نمی‌رسد، بلکه خدمت به مردم را در سرلوحه توصیه و وصیت اش به نوه اش قرار می‌دهد. این گونه است که دغدغه‌های آدم بزرگ، نیز بزرگ هستند. زیرا اگر نوه اش چنین نکند، نه دنیا دارد و نه آخرت. نکته جالب این که مصدق نمی‌گوید سیاستمداری را پیش کن تا به مردم خدمت کنی، بلکه در هر شغلی، تاکید می‌کند که نوه اش به مردم خدمت کند.
