صنعت نمایش خانگی در ایران از نخستین روزهای پیدایش، با شرکت‌هایی پا گرفت که غیردولتی و غیرحاکمیتی بودند. به دلایل مختلف که مهم‌ترین‌شان را می‌توان وجود سازمان صداوسیما با طیف مخاطب گسترده‌تر دانست، وزارتخانه‌ها و شرکت‌های دولتی ترجیح می‌دادند روی محتوای تلویزیونی سرمایه‌گذاری کنند و به همین دلیل، نمایش خانگی از حضور پررنگ شرکت‌های وابسته به دولت و حاکمیت خالی ماند.
