نویسنده و کارگردان نمایش «گاوزن» که این روزها در تماشاخانه «سنگلج» روی صحنه است، می‌گوید: آخرین اثرم سال نودو هشت در سالن اصلی تئاتر شهر روی صحنه رفته و این در حالی است که در آن مقطع کمک‌هزینه‌ها نسبت به الان دو برابر بوده است. او می‌گوید یکی دیگر از معضلات موجود، عدم اشراف مدیران سالن‌ها نسبت به هنر تئاتر است و اغلب آنها ربطی به این عرصه ندارند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، آیا نمایش «ایرانی» و «آیینی» همچنان زنده است و طرفداران خودش را دارد؟ این سوالی است که با وجود گونه‌ها و سبک‌ها و قالب‌های مختلف نمایشی همواره مطرح می‌شود. اصولا این سوال مطرح است که نمایش ایرانی و آثار آیینی دراماتیک ایرانی چرا اهمیت دارند؟ پاسخ واضح است به دو دلیل مهمِ «قدمت» و «اصالت». این قاعده‌ای مرسوم در تمام کشورهاست که در انجام امور فرهنگی، هنر و هنرهای با ریشه خود را الویت قرار می‌دهند. در کشور ما نیز این رویه تا حدودی وجود دارد.
موضوعی که وجود دارد این است که حال اغلب اساتید و هنرمندان پیشگام عرصه نمایش ایرانی چهره در نقاب خاک کشیده‌اند. شاید تنها فرد از تبار فعالان عرصه نمایش‌های ایرانی داود فتحعلی‌بیگی (نویسنده، کارگردان و مدرس دانشگاه) است. در ادامه این هنرمندان جوان‌تر بوده‌اند که طی این سال‌ها برای زنده نگاه داشتن نمایش ایرانی تلاش کرده‌اند. حال اینکه آیا نسل‌های جدید توانسته‌اند، پرچم‌داران لایق گذشتگان باشند یا خیر، خود سوالی تامل‌برانگیز است که پاسخی کوتاه نخواهد داشت.
