عصر ایران نوشت: در عصر عافیت جویی، در دوران «سری را که درد نمی کند دستمال نمی بندند»، در زمانی که منفعت در همراهی با قدرت است، در روزگاری که فحش و تهمت، نقل و نبات مخالفان است و در میانه ناامیدی ملتی رنج دیده، چنین بی پروا به میدان آمدن و برای میهن دویدند و شهر به شهر به دنبال آفرینش امید بودند و دل ها را به یکدیگر دوختند.
