یک بازیگر و نوازنده می‌گوید: ساده یا ترکیبی بودن ریتم در «سماع» حائز اهمیت است، فرد می‌تواند احساسات خود را از طریق «سماع» بیان کند. آن شخص برای به دست آوردن فیضی به نام عشق این کار را انجام می‌دهد و دلیلی است تا خودبینی و تکبر شخص از بین برود و روح او را برای دریافت انرژی الهی آماده کند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، یکی از مهمترین مقولاتی که با ادبیات و هنر ما گره خورده «عرفان» است. بدون شک با نگاهی به آثار شاعران و ادیبان مطرح روزگاران گذشته می‌توان به موضوع مهر تایید زد که عرفان بخش جداناشدنی ادبیات و فرهنگ ایرانی‌هاست. اما مقوله عرفان صرفا در ادبیات خلاصه نمی‌شود. موسیقی هم در این زمینه سهمی مهم دارد. اصلا اساس ساخت و نواخت برخی سازهای ایرانی عرفان و معنویت است. مگر می‌توان سازهای چون دف، تنبور و دوتار و برخی دیگر را از عرفان جدا دانست. "دف" سازی است که تا دهه‌های قبل در انحصار خانقاه‌ها بود و این بیژن کامکار یکی از اعضای خانواده هنرمند کامکارها بود کهر به این انحصار پایان داد. تنبور نیز چنین سرگذشتی داشته است. دوتار نیز تا مقطعی؛ سازی عرفانی بوده و هنوز هم چنین است. اما این تاثیر جدی و شگرف گونه‌ای را رقم زده که سماع نام دارد. سماع نوعی رقص عرفانی است که میراث گذشته ما ایرانیان محسوب می‌شود. در حال حاضر برخی افراد علاوه بر نواختن ساز، در زمینه سماع نیز فعالیت‌هایی دارند.
کارولین خدادیان جزو همین دسته است. او نوازنده دف، بازیگر تئاتر و طراح حرکت است. خدادیان درباره «موسیقی» و «سماع» و ارتباط آنها با یکدیگر، با ایلنا گفتگو کرد.
