انتقال دانش مرمت به صورت شفاهی و بر پایه استاد – شاگردی سالهاست که از بین رفته است. استادکاران اندکی در حوزه مرمت آثار و بناهای تاریخی ایران باقی مانده‌اند و دانش سنتی مرمت که به گفته مرمتگران راه نجات بناهای تاریخی ایران است درحال از بین رفتن است. متخصصان مرمت معتقدند، در حوزه میراث فرهنگی انسان‌سازی نکرده‌ایم و دچار ضعف جدی در تربیت منابع انسانی هستیم.
به گزارش ایلنا، از گذشته‌های دور تا همین چند دهه پیش وقتی پایه علم مرمت به صورت امروزی بنا نشده بود، آثار تاریخی ایران توسط استادکاران با تکیه بر دانش سنتی و نظام آموزشی شفاهی سینه به سینه به نسل بعد منتقل می‌شد و به‌دنبال آن آثار و بناهای تاریخی بدون آنکه از ضوابط و منشورهای بین‌المللی پیروی کند به بهترین شکل ممکن نیز مرمت و احیاء می‌شد. هر چند که نمی‌توان علم مرمت و راهکارهای اصولی آن را نادیده گرفت اما درحال حاضر مرمتگران و متخصصان امروزی همچنان معقتدند که نظام استاد- شاگردی اساس کار مرمت است و شیوه پیمانکاری نمی‌تواند آنطور که باید از بناهای تاریخی پشتیبانی کند.
«ساشا ریاحی‌مقدم» یکی از متخصصان مرمت در ایران است که معقتد است مرمت در ایران یک کار پیمانکاری نیست و نباید با این شیوه صورت بگیرد. او به ایلنا می‌گوید: مرمت یک کار دائمی و مستمر است. چراکه بناهای تاریخی ایران نیازمند رصد، پایش و فعالیت مرمتی مستمر هستند و اینگونه نیست که مرمت یک اثر تاریخی با تشریفات اداری واگذار شود به پیمانکاری که عموما صلاحیت آن را ارگانی جز وزارت میراث فرهنگی تایید می‌کند.
