حداقل پنج ژن در کبوترها شناسایی شده که در پشتک زدن برخی از این گونه‌ها نقش دارند.
آتوسا سامانی از سنین پائین مطالعه درباره ژنتیک کبوترها را آغاز کرد. او در شهر اصفهان در محاصره کبوترهای خانگی بزرگ شد؛ در شهری که به خاطر کبوترخانه‌هایش مشهور است. پرنده موردعلاقه او یک کبوتر کاملا سفید بود.
آتوسا در سن شش یا هفت سالگی متوجه شد که کبوتر موردعلاقه‌اش هرگز صاحب فرزندی کاملا سفید نشده است و تدریجا دریافت که رنگ سفید، یک ویژگی ژنتیکی مغلوب است که تنها وقتی که یک موجود، دو نسخه شکسته از یک ژن را به ارث ببرد در آن پدیدار می‌شود. در این مورد خاص، کبوتر موردعلاقه او، دو نسخه شکسته از ژنی داشت که به طور معمول رنگدانه پرها را تشکیل می‌دهد. در نتیجه، پرهای این کبوتر کاملا سفید بود.
