تصادفی نیست که او رزا لوکزامبورگ را تحسین می‌کند. این تحسین تا جایی پیش رفت که همان‌طورکه زندگی‌نامه‌نویس او اشاره می‌کند، در طول اولین ترم تدریس آرنت در برکلی در سال ۱۹۵۵، دانشجویی در مورد او گفته بود: «رزا لوکزامبورگ برگشته است.»
آرنت به همان سبک برشتی محبوبش، متفکری بسیار صادق بود. او همیشه سعی می‌کرد به وضوح ببیند و این ویژگی ناگزیر با امید‌های او در تعارض قرار می‌گرفت و در نتیجه به ناامیدی منتهی می‌شد.
