شماری از افغانهای که در روند تخلیه از سوی نهادها خارجی و دولت‌ها به ویژه دولت ایالات متحده به کمپ ها در کشور های عربی انتقال یافته اند، از سرنوشت نا روشن شان نگران اند.
برخی ازآنان که در دو کمپ در ابوذظبی٬ امارات متحده عربی٬ هستند، به رادیو آزادی می‌گویند، تا‌ا‌کنون هیچ پاسخ روشنی دربارۀ انتقال شان به کشورهای مقصد درنیافته اند.
بیشتر از هشت ماه می‌شود که هزاران افغان در این کمپ‌ها هستند و اجازهٔ بیرون شدن از این کمپ ها را ندارند.
انتظار برای دریافت ویزای کشور های امریکایی یا اروپایی آن‌ها را خسته ساخته و خواستار یک پاسخ روشن هستند.
قدیر شاهین یکی از کسانی است که به کمپ ابوظبی منتقل شده است. او نزدیک به دو دهه در رسانه های محتلف افغانستان در بخش خبرنگاری کرده بود و مسئولیت اتحادیهٔ ژورنالیستان هرات را نیز بر عهده داشت.
آقای شاهین می‌گوید وضعیت کنونی او دیگر پناه‌جویان را به شدت نگران کرده است.
"متاسفانه انجو های که بیشتر افغان ها را در این دو کمپ انتقال دادند کار شان قابل نقد است، اکثر انجو ها هیچ پاسخ گویی برای افرادی که اینجا انتقال دادند ندارند، قابل دسترس برای افراد نیستند، تاهنوز هم تغییری در وضعیت کلی نیامده، همه افغان های که در اینجا هستند از بی سرنوشتنی رنج می‌برند، منابع مشخص برای معلومات دهی اینجا وجود ندارد،امیدواری همه منتظر اند که از اینجا نجات پیدا می‌کنند."
ادریس نجم که با خانواده اش در کمپ ابوظبی زنده گی میکند٬ پیش از تسلط طالبان بر افغانستان مقام دولتی داشت.
آقای نجم می‌گوید، بایستی صرف یک هفته در این کمپ میماندند، اما پس از گذشت هشت ماه هنوز پاسخ روشنی دریافت نکردند.
" در یک سلول نقره‌یی گیر ماندیم، باوجود امکانات نسبی فراهم میشه، اما باز هم زندگی نهایت دشوار شده، جوانان از بس تشویش می‌کنند صورت شان خراب شده، خانما موی رفتگی پیدا کردند، احتمال داره جنگ های زیادی بین خانواده ها وجود داشته باشه، مشکلات در کل زیاد است ولی امیداوری کوچکی هم وجود دارد."
پس از حاکمیت طالبان در افغانستان هزاران افغان که با نهادهای مختلف خارجی به ویژه امریکایی مصروف کار بودند افغانستان را ترک کردند.
پیشتر از این وزارت خارجۀ امریکا نیز گفته بود که روند تخلیۀ کسانی که با دولت امریکا در افغانستان همکار بوده اند، جریان خواهد داشت.
با این حال چندی پیش پناه‌جویان افغان در کمپ‌ها ابوظبی دست به تظاهرات نیز زدند و از نهادهای مسئول خواستند تا به پروندهٔ های شان رسیدگی صورت بی‌گیرد.
اما هنوز هم شمار زیاد این افراد در کمپ‌های کشورهای سوم به سر می‌برند و به گفتۀ خودشان با یک آیندۀ نه چندان روشن روبرو اند.
