علی صارمیان
این روزها جماعتی که همیشه سعی می‌کرده اند رهبری را خط‌قرمز نقدهای خود بدانند، چون تصمیمات رهبری می‌تواند ایران را از پیچ بگذراند، به یک ناامیدی رسیده‌اند. این دلبستگی و احساس عاطفی فرو نشسته و درخودشکسته است.
پیام رهبری بعد از سخنان آقای صدیقی و مداهنه‌اش، این بود که اگر چون صدیقی فکر کنید، چون او با حماقت دنیا را ببینید، بر بالای منبر خواهد رفت و من پایین منبرتان خواهم بود.
قبلا هم کسی که آجر به علی مطهری انداخت ارتقا گرفت. آن چشم‌های نگران اشک‌بار به یاد می‌آورند که آیت‌الله خامنه‌ای در کنگره اقبال لاهوری یکی از زیباترین سخنرانی‌های شیعی در باب روشنفکری را به ثبت رساند. در مورد حافظ چه زیبا می‌گفت. فلسفه و شعر را.
حالا اما کاظم صدیقی او را موعظه و مشورت می‌کند. این گروه گرفتار در احساس و غلیان که برای آن رهبر فرزانه سد پشت سر رهبری بودند، سرشکسته شدند. خم شدند. به آنها این پیام داده شد که چون صدیقی خرافه‌گرا باشید. دهان به خلاف آعشته کنید و لاطائلات بگویید تا حوزه علمیه در ازگل داشته باشید.
این گروه سرشکسته که نه می‌توانستند مخالف رهبری باشند و نه به خرافه‌پرستان و روغن‌بنفشه و دشمنان واکسن بپیوندند، بد جور دلشکسته شدند.
آنها کسانی بودند که در اوج اعتراض به آن کس که آن‌روزها نظرش به رهبری نزدیک بود و حالا ابعد است، خون گریستند و به قول محسن رضایی جمعیت آنها ۹ دی را ساخت تا نظام فرصت ترمیم و تسلی داشته باشد.
اما نظام آنها را که سالم‌ترین بخش و ذخیره انسانی کشور بود به صدیقی‌ها فروخت؛ به مجلسی که منحط‌ترین نظریات اداره جامعه را کشف می‌کند تا کشور بگردد؛ به برادرانی که اعتماد به حرفشان نمی‌شود کرد؛ چون رمال مستعان‌ساز کلاه بر سرشان می‌گذارد.
من برای این گروه باورساز داخل نظام بسیار پریشانم. آنها هم طعن اپوزیسیون را می‌خورند، هم لگد نظام را.
آنها از نظر هر دو گروه مذبدب، کم هوش، شیرین‌عقل و زیادی خوش‌بین هستند.
نه! چنین نیست. آنها امیدوار بودند که حداقل به سیره ائمه، دانایان مورد مشورت قرار گیرند و بر دهان چاپلوسان خاک پاشیده شود. نشد...
شاید آنها را همین حسرت به خاک کند.
