احمد زید آبادی
آزادی نرگس محمدی در شب اربعین، امیدوارم نشانۀ تغییر در جهت‌گیری سیاست قوۀ قضائیه در مورد پدیده‌ای به نام “زندانیان سیاسی” باشد.
پدیدۀ زندانیان سیاسی در ایران، تقریباً به تمامی “خودساختۀ” برخی از نیروهای تندرو داخل نظام است، یعنی حتی از منظرِ “حفظ انحصار قدرت سیاسی در دست عده‌ای بخصوص” هم قابل توجیه نیست و به همین دلیل با اندک انعطاف و تعقلی قابل حل است!
به عبارت دیگر، قریب به تمام کسانی که به دلیل فعالیت سیاسی و مدنی خود ولی تحت پوشش اتهام امنیتی، راهی زندان می‌شوند و حکم های سنگین می‌گیرند، همگی مخالف به کارگیری ابزارهای خشونت‌آمیز برای دستیابی به اهداف خود هستند و بر نقد و مخالفت مسالمت‌آمیز و مدنی اصرار دارند.
به زندان انداختن چنین افرادی گرچه آنها و خانواده‌هایشان را از هر جهت به رنج و زحمت می‌اندازد، اما برای رژیم سیاسی جز برانگیختن افکار عمومی داخلی و خارجی علیه خود هیچ حاصل دیگری ندارد و به واقع خسارت محض است!
در دنیای امروز نه می‌توان جلو فکری را گرفت و نه دهان کسی را بست! روزانه هزاران نظر متفاوت و میلیون‌ها خبر راست یا ناراست از رسانه‌های مختلف در مورد هر کشوری منتشر می‌شود. این واقعیتی است که هر رژیمی با هر ماهیتی، مجبور است با آن کنار آید! هرگونه کوشش سخت‌افزارانه برای پیشگیری از این واقعیت نیز دقیقاً محصول عکس به بار می‌آورد. برای نمونه همین نرگس مگر در بیرون از زندان چه می‌گفت که از داخل زندان نتوانست بگوید؟ فقط فرقش این بود که حرف‌هایش در بیرون از زندان پژواک محدودی داشت اما از داخل زندان انعکاسی جهانی پیدا می‌کرد. در مورد دیگر زندانیان سیاسی نیز وضع به همین منوال است!
من امیدوارم تمام سران جمهوری اسلامی فارغ از تحریکات برخی نیروهایی که شغل و نان‌شان در بگیر و ببند است، نه لزوماً برای رضای خدا یا جلب رضایت مردم بلکه فقط برای حفظ منافع خودشان، یک‌بار به این موضوع عمیق‌تر بیاندیشند تا برای‌شان روشن شود که وجود زندانی سیاسی در شرایط امروز جهان و بخصوص ایران، مهمترین تأثیرش “خودزنی” است و آن را یک‌بار و برای همیشه فیصله دهند.
به امید خدا که بعد از نرگس، نوبت آزادی تک تک زندانیان سیاسی و عقیدتی از هر نحله و گروه و گرایشی به زودی زود فرا رسد و جامعۀ ایرانی از این وزر روانی رهایی یابد.
