محسن کمالیان
ظهر دیروز شنبه، مورخ ۱۲ مهر، جلوی اتاقم در طبقه‌ی چهارم پژوهشگاه بین‌المللی زلزله ولوله‌ای شد. همکار عزیزی که از صبح نیامده بود، معلوم شد که به‌ویروس کرونا مبتلا گشته است. عزیزان بخش خدمات آمده بودند میز و صندلی‌اش را ضدعفونی کنند. دوستان دیگری نیز هم‌اتاقی نجیبش را توصیه می‌کردند تا موقتاً به‌اتاق آنان منتقل شود. او البته بزرگ‌منشانه نپذیرفت.
دیروز متأسفانه بیش از یک همکار پژوهشگاهی‌ام به‌واسطه‌ی کوئید نوزده در قرنطینه بودند. نمی‌دانم چند نفر دیگر در محیطی کوچک باید مبتلا شوند تا کل مجموعه برای دو هفته تعطیل یا به‌فاز دورکاری وارد شود؟ سازمانی که هدفش کاهش ریسک زلزله در کشور است، چرا در تمهیدات کاهش ریسک ابتلا به کرونای کارکنان، دانشجویان و هیئت علمی خود، چنین ناشیانه درمانده است؟
شکی نیست که ریشه‌ی این درماندگی و بلکه سوءمدیریت، در ستاد وزارت علوم نهفته است. در شرایطی که وضعیت تهران، قرمز یا فوق آن است، همچنین در شرایطی که کلاس‌ها به‌صورت آن‌لاین برپا می‌شود، نیز در شرایطی که بسیاری از فعالیت‌های پژوهشی می‌تواند به‌صورت دورکاری انجام گیرد، چه اصراری هست که هیئت علمی، و به‌تبع آنها دیگر کارکنان، حتماً در مراکز آموزش عالی حضور فیزیکی کامل داشته باشد؟
وزارت علوم و بالاتر از آن، هیئت دولت و شخص رئیس‌جمهور، اگر برای جان انسان‌ها و خصوصاً سرمایه‌های علمی کشور ارزش قائل بودند، طوری تصمیم می‌گرفتند که ریسک ابتلای آنها به‌کرونا حداقل شود. مطلقاً پذیرفتنی نیست مشاغلی که می‌تواند با دورکاری به‌نحو مطلوب انجام شود، در این شرایط پرخطر تهران، بر حضور فیزیکی صاحبان آنها در مراکز خود اصرار گردد!
سوءتدبیر وزارت علوم را اما گویا هیچ پایانی نیست! در حالی که استانداری تهران، پیرو درخواست صریح ستاد ملی کرونا، دیشب اعلان کرده بود دانشگاه‌های تهران از امروز به‌مدت یک هفته تعطیل خواهند بود، دوسوم یا یک‌دومِ کارکنان و هیئت علمی برخی مراکز آموزش عالی پایتخت، از جمله پژوهشگاه زلزله، امروز کماکان موظفند در سازمان خود حضور فیزیکی یابند!
از بهمن سال ۱۳۶۲ که دانشجوی دانشکده‌ی فنی دانشگاه تهران شدم، تا امروز که با پایه‌ی ۲۷ کوچک‌ترین عضو هیئت علمی این کشورم، ستادی چنین فاقد کفایت، احساس مسئولیت و گرفتار سوءتدبیر، در رأس وزارت علوم ندیدم. به‌تعبیر سعدی شیرین‌سخن:
ز گوش پنبه برون آر و داد خلق بده
وگر تو می‌ندهی داد روز دادی هست
