من به رفیق دیرینه خود در جبهه ملی، یعنی شاپور بختیار می‌گویم که ای رفیق، زمانی که تو برابر آن قانون اساسی نخست‌وزیر شده بودی، تمام دستگاه‌ها برپا ایستاده و دولت در اختیار تو بود، لکن تو نتوانستی کاری بکنی، حالا چه می‌خواهی و چه تصور می‌کنی؟ آیا تصور می‌کنی که برگردی به این مملکت، و در برابر مردم این مملکت که آماده شهادت هستند، می‌توانی کاری کنی؟ چقدر باید عقل و درایت خود را از دست داده باشی که از این حرف‌ها بزنی؟ اگر نصیحت را می‌شنوی، جایی برو شاید مردم تو و اعمال تو را فراموش کنند.
