کلیر کارلیزله می‌گوید کرکگارد به چیزی تن می‌دهد و استقبال می‌کند که ما تقریباً تمام زندگی خود را درحال گریز از آنیم: از خودمان، از خود رنجناک. دلیری او در این است که نهاد ناآرام جانش را وضعیتی غیرمعمول نمی‌بیند. برای همین ناآرامی خبر از حیات می‌دهد و دقیقاً در این ناآرامی جان است که ما انسان در معنای راستین کلمه هستیم.
